Dagboek uit Beiroet: ‘Dit is de zoveelste Nakba’

Opnieuw is Libanon het toneel van zware bombardementen en een grondoorlog tussen Israël en Hezbollah. Verslaggever Montasser AlDe’emeh en fotografe Aurélie Geurts kwamen er op 11 september aan, vanuit België. Sinds de pieperaanval houden ze een dagboek bij. Temidden van een volk dat maar geen vrede wordt gegund.

Dinsdag 17 september, 16.17 uur – leven tussen angst en hoop

Het loopt tegen het einde van de middag wanneer we in de smalle steegjes van het kleine Palestijnse vluchtelingenkamp Mar Elias in Beiroet de bekende Palestijnse slager Ali Dirawi (60) ontmoeten. Kinderen spelen op straat, overal hangen spandoeken, vlaggen en affiches met foto’s van Palestijnse strijders. Dirawi kijkt bezorgd op het scherm van zijn telefoon. Heftige beelden flitsen voorbij: mensen met verwondingen liggen op de grond. Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is; duizenden piepers zijn op afstand tot ontploffing gebracht. Midden in de drukte van de stad.

Lees verder via Vrij Nederland.
Alfreda Fiers
Beste, na het lezen van het interview in De Morgen wil ik u laten weten dat ik juist hetzelfde gevoel als u heb. Ik ben ook woedend en heb kritiek op Israel, maar wordt dan ook weggezet als antisemiet of sympathisant van Hamas of Hezbollah. Ik ben echter van mening, moest er geen geweld en apartheid tegenover het Palestijnse volk zijn, dan hadden Hamas en Hezbollah geen reden van bestaan. Wat in 1948 is gebeurd was een grote onrechtvaardigheid tegenover de toenmalige bevolking van Palestina. Wie gaf hen het recht dit land zomaar weg te schenken aan de joden, terwijl die bevolking niets te maken had met de holocaust. Die was de verantwoordelijkheid van Duitsland. Waarom geen grondgebied van Duitsland weggeven? Waarom geen land stichten waar 2 volkeren vreedzaam naast elkaar kunnen leven met dezelfde rechten. De situatie in Gaza vreet aan mij. Als ik ‘‘s nachts wakker word denk ik eraan en ben ik verdrietig en ook woedend. Moest ik daar geboren zijn en daar wonen was ik ook een strijder. Een vrijheidsstrijder en geen terrorist, zoals men in het westen deze strijders noemt. Ik gruw van politici zoals Vrancken en Bouche en nog van vele anderen. Ik kan alleen maar protesteren en niet voor zulke mensen stemmen. Ik ben wel een rasechte Vlaming. Hier in 1948 geboren, maar kan mij niet vinden in de onverschilligheid van de vele mensen rondom mij. Ik hoop dat er een kentering komt, maar ik vrees er voor. Een moedeloze sympathisant van het Palestijnse en Libanese volk, Alfreda Fiers

Reageer